Blog pleegouder 'Geen deo, gewoon douchen'

Bram, onze pleegzoon van veertien, komt naar beneden. Hij ruikt niet fris. Ik zeg dat hij even moet douchen voordat hij naar bed gaat.

‘Ik deo wel even, mam.’

‘Nee geen deo, gewoon douchen.’

Bram kijkt me aan, of ik, ik weet niet wat van hem vraag.

‘Maham, je weet dat ik niet van douchen houd.’ Dat klopt, Bram vindt douchen verschrikkelijk. Ik weet niet wat het is, het geluid, de druppels op z’n hoofd? Hij kan het zelf ook niet goed uitleggen.

Meestal gaat hij daarom in bad. Maar soms is douchen nou eenmaal praktischer en bovendien is er niet overal een bad.

Ik sta op het punt om zelf naar bed te gaan. Ik poets mijn tanden in de badkamer, die in ons huis beneden is.

‘Hup, doe snel je onderbroek uit en ga onder de douche’, moedig ik hem aan.

Bram kijkt me wat uitdagend aan: ‘Dan moet jij eerst weg.’

‘Maar ik wil zien dat je echt gaat douchen.’

‘Ik ga toch ook niet staan kijken als jij aan het douchen bent?’, mompelt Bram.

Daar heeft hij een punt. Ik zeg, ‘Ik blijf achter het muurtje.’ Om het hoekje, geef ik hem een washandje aan.

Ik verbaas me over deze plotselinge preutsheid. Een paar weken geleden lag ik wat te dommelen op de bank. ‘Mam kusje?’ hoorde ik ergens ver weg.  Bram bukte zich naar mij en toen ik mijn ogen opendeed, bungelde er wat voor mijn gezicht. Ik schrok oprecht. ‘Bram, trek eerst even een onderbroek aan.’ ‘Waarom?’ ‘Nou daarom, je wordt steeds groter, ik hoef niet alles te zien.’ Bram haalde zijn schouders op.

En nu mag ik opeens niet kijken.

‘Alles goed wassen met het washandje en met zeep.’ Ik hoor een diepe zucht vanachter het muurtje.

Ik heb met hem te doen en leg een extra grote handdoek klaar over de rand van het bad.

Als ik de badkamer uitloop zie ik dat hij de handsproeier in zijn hand heeft. Prima, de regendouche is misschien inderdaad wat te heftig.

Ik ga vast naar boven en glijd onder mijn frisgewassen dekbedovertrek. Wat is dat toch altijd fijn!

Al snel komt Bram naar boven. Hij kruipt bij me in het grote bed.

Als ik overdag aan Bram vraag wat hij op school heeft gedaan, krijg ik als standaardantwoord: ‘dingen’.

Maar tegen de tijd dat hij moet gaan slapen herinnert hij zich op wonderbaarlijke wijze wel wat hij die dag gedaan heeft. Stiekem geniet ik van die kletsmomentjes in bed.

Bram vertelt vol enthousiasme, met grote handgebaren. Ik zie twee pikzwarte handen boven mijn schone, nu nog witte, dekbedovertrek. ‘Bram, je handen? Je hebt toch net gedoucht?’

Bram haalt zijn schouders op. ‘Wassen!’ Onder protest loopt Bram naar de wastafel.

Als hij terug in bed kruipt, probeer ik ongemerkt in zijn nek te snuffelen, hij ruikt wel fris.

Jarenlang dacht Bram dat ik een speciale gave had. Hij vond het altijd wonderlijk hoe ik toch wist dat hij zijn tanden niet had gepoetst.

Maar die tijd is jammer genoeg voorbij. Nu zegt hij vaak zelf al: ‘Ik heb echt gepoetst, ruik maar.’

Als Bram in zijn eigen bed ligt, denk ik nog even na over die zwarte handen. Hij heeft natuurlijk, denk ik optimistisch, de sproeier in zijn hand gehouden en daardoor vergeten om ook zijn handen, te wassen.

Als ik de volgende ochtend zelf onder de douche sta. Zie ik in het nisje waar het badschuim staat, het washandje liggen. Het is kurkdroog…

Mijn speciale gave laat me steeds vaker in de steek!