Pleegouders aan het woord

Elke dag is een geschenk en we hebben nog geen dag spijt.

Veel mensen denken er over na en daar blijft het jammer genoeg dan vaak bij, maar Bas en Michelle* hebben doorgezet en zijn na een traject van bijna een jaar in augustus 2022 officieel pleegouders geworden. 1 November van dat jaar is hun pleegdochter bij hen komen wonen en in april van dit jaar volgde hun pleegzoon. Bas vertelt…

 

“Mijn vrouw en ik hebben elkaar acht jaar geleden ontmoet en alhoewel we een enorme kinderwens hadden, kon mijn vrouw helaas niet zwanger worden. We hebben nog wel over adoptie nagedacht, maar gezien dat ontzettend duur is en het bovendien heel wat jaren zou gaan duren voordat je uiteindelijk een kindje kunt adopteren, zijn we na gaan denken over pleegzorg.

Eind 2021 zijn we begonnen met het traject voor pleegzorg dat in de eerste instantie bestaat uit een voorbereiding inclusief trainingen – die we als zeer positief hebben ervaren – om te bepalen of pleegouder worden bij ons zou passen. In augustus 2022 zijn we officieel pleegouders geworden en in september kregen we een telefoontje van Oosterpoort; er was een match gevonden!

We hadden van tevoren doorgegeven dat het ons echt niet uitmaakte of we een pleegzoontje of -dochtertje zouden krijgen, maar we wilden wel graag een kindje tussen de 0 en 4 jaar. Onze pleegdochter is 1 september bij ons in beeld gekomen, ze was toen net een jaar oud. In november van datzelfde jaar kwam ze bij ons wonen.”

 

Liefdevol
De belangrijkste reden voor Bas en Michelle om pleegouders te worden, is dat zij dol zijn op kinderen en hen graag liefdevol willen opvoeden en een veilige haven willen bieden. “In april van dit jaar is ons gezin uitgebreid met de komst van een kindje van toen net een maand oud; het biologische broertje van onze pleegdochter. Zij moest natuurlijk erg wennen aan die compleet nieuwe situatie. Normaal gezien leeft een kind zo’n negen maanden naar de geboorte van een broertje of zusje toe, maar in ons geval was onze pleegzoon van de één op de andere dag bij ons in huis.”

Bas en Michelle hebben een goed contact met de voogd van hun pleegkinderen die verbonden is aan het Leger des Heils. “Ook hebben we een heel fijn contact met Oosterpoort en vanuit die organisatie hebben we een persoonlijk begeleider die aan ons is gekoppeld en bij wie – mocht dat nodig zijn – wij altijd terechtkunnen. Onze pleegkinderen hebben eens in de maand contact met hun biologische ouders bij Oosterpoort in Oss, maar spijtig genoeg komen zij vaak niet opdagen. Voor de jongste is dat nu natuurlijk nog niet zo erg, hij is pas acht maanden. Voor zijn 4-jarige zus is dit echter elke keer weer een hele teleurstelling. En dat doet ons als pleegouders telkens ook weer verdriet.”

 

Pleegkinderen
Voor Bas en Michelle is het elke dag weer ontzettend fijn om voor hun pleegkinderen te mogen zorgen en hen een eerlijke start én een zo mooi mogelijk leven te mogen en kunnen geven. “Elke dag is een geschenk en we hebben nog geen dag spijt. Het streven is altijd dat pleegkinderen uiteindelijk teruggaan naar de biologische ouders, maar dat is lang niet altijd mogelijk, ook in ons geval waarschijnlijk niet. Zo’n terugkeer moet uiteindelijk wel in het belang zijn van de kinderen. Alles wat wij, Oosterpoort en de voogd van onze pleegkinderen doen, wordt gedaan in het belang van onze pleegkinderen.”

Geïnspireerd door het verhaal van Bas en Michelle? Vraag een informatiepakket aan of kom naar een van onze voorlichtingsavonden.

*namen zijn gefingeerd.